Don Patterson

Don Patterson (22 juli 1936, Columbus, Ohio - 10 Februari 1988, Philadelphia, Pennsylvania) was er een uit een sterke generatie van swingende organisten, die opbloeiden na Jimmy Smith's grote succes op de Hammond. Don's manier van spelen maakte hem favoriet voor bijv. organist Sonny Stitt. Patterson was van origine een sterk door Erroll Garner beïnvloedde pianist, maar toen hij in 1965 Smith hoorde koos hij voor het orgel en had daar na drie jaar groot succes mee. Net als Stitt, werkte Patterson ook met Gene Ammons, Eddie “Lockjaw” Davis, Kenny Burrell, Wes Montgomery en Eric Kloss met zijn eigen duo's. Vaak met drummer Billy James (hieronder) en andere trio's.

Na op het label Cadet in 1963 zijn debuutalbum gemaakt te hebben maakte hij van 1964 tot 1970 veel albums voor Prestige. Vier cd's herrinneren nog aan deze mooie momenten: Legends of Acid Jazz een sessie van Patterson met tenor saxofonist Booker Ervin, Just Friends heeft een totaal andere sound, door de samenwerking met Ervin en een van de meest bezielde saxofonisten: Houston Person. Boppin’ & Burnin’ is een recht door zee opname met trompettist Howard McGhee, altsaxofonist Charles McPherson, gitarist Pat Martino en Billy Jame, die tekeer gaat in de Patterson’s "piano-stijl" manier van orgelspelen in nummers als Sandu en Red Top. De New York Dues heruitgaven bestaan vooral uit de twee LP's: Funk You en Oh, Happy Day! uit 1968-1969, een samenwerking met trompettist Virgil Jones, de tenoren George Coleman, Houston Person en een set met de alten Sonny Stitt en Charles McPherson.