VERSLAG LEDENCONTACTDAG ZATERDAG 24 MEI 2025

Tekst: Frank Boerrigter | Foto’s: Theo van Zandvoort

Toen ik eindelijk aankwam bij de Regenboog op de ochtend van 24 mei was voor 40 medeleden in de zaal de ledencontactdag al begonnen.

Ik viel bijna letterlijk met mijn neus in de Hammondolie.

Acht man tegelijk op het podium, elkaar afwisselend op de B-3, keyboards, accordeon, saxofoon en vaste gast Peter Weissink op drums. Het leek erop dat het leden-voor-leden onderdeel een evolutie aan het doormaken was naareen vorm waarin ruimte ontstond voor spontaniteit en improvisatie.

Het begon misschien wat 'rommelig' (in het geheel niet negatief bedoeld), gaandeweg ontstond er meer structuur, werd er 'een rondje' gemaakt van improviserende spelers.

Ik moet u toegeven dat ik deze keer geen namen-lijstje paraat heb.

De hele gang van zaken vormde wat mij betreft een zeer plezierige opmaat naar het middagprogramma!

En dat middagprogramma bestond, na de pauze met overheerlijke broodjes kroket en bolletjes kaas, uit twee sets gespeeld door de onvolprezen Lennart Temmink.

Lennart Temmink maakte tijdens de eerste set al volstrekt glashelder waarom er überhaupt een club kan bestaan rondom het Hammondorgel: het is niet alleen maar een uitvinding uit de jaren '30 van de vorige eeuw als goedkoper alternatief voor een pijporgel.

Laurens Hammond en zijn team en later Don Leslie hebben nooit op voorhand kunnen vermoeden wat voor een geluiden, klankidiomen, stijlen, creatieve uitingen hun uitvindingen zouden voortbrengen!

Lennart nam het inmiddels tot 54 mensen aangegroeid publiek mee als passagiers door allerlei muzikale landschappen met invloeden van blues, jazz, gospel en pop, samen met alweer Peter Weissink op de drums.

Hij wist uit alle hoeken en kiertjes van de B-3 geluiden te halen. Soms luid en vol, soms stil en subtiel. Puntje-van-mijn-stoel-muziek!

Tijdens de tweede set werd het duo uitgebreid tot een trio met zangers Dilana Smith.

Ik zat nog verder op het puntje van mijn stoel. Soms met een neiging tot juichen, soms wat tranen wegslikkend.

Met zijn drieën brachten ze verschillende covers. Rhiannon, Gold Dust Woman, Roxanne en andere. Ook eigen nummers, waarvoor Dilana Smith inspiratie opdeed uit haar eigen bestaan.

Creep van Radiohead...

Dilana legde uit hoe zij ervaren had anders te zijn, uitgelachen te zijn geweest. Hoe ze nu aankijkt tegen het zijn van een 'creep'.

Hoe ze haar grote hart en positiviteit daar met terugwerkende kracht aan te danken heeft. Ik had nooit op die manier naar dat nummer geluisterd.

Wat is het fijn te luisteren naar muziek als talent en vaardigheid worden gemixt met levenservaring. Geweldig concert! Prachtige dag!